Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny i św. Maternusa w Lubomierzu - perła baroku w mieście Kargula i Pawlaka (GALERIA)

Niesamowity zabytek w małym miasteczku! Wspaniałe polichromie, malarstwo iluzjonistyczne, ogromny zbiór relikwii w tym całopostaciowe relikwiarze świętych w ołtarzu! Do tego bezcenny zbiór tkanin liturgicznych. 

W miasteczku znanym z filmu "Sami swoi" znajduje się fantastyczny zabytek barokowy z gotyckim klasztorem (zachowały się m.in. krużganki wirydarza z XV wieku). Kościół zachwyca barwnymi malowidłami, gęstą siecią symboliki, kunsztownymi sztukateriami, snycerką (cudowne stalle w kaplicy!), a także rekordową kolekcją relikwii związanych z tradycją pielgrzymkową klasztoru. 

"Lubomierz (niem. Liebenthal) – miasto w Polsce położone w województwie dolnośląskim, w powiecie lwóweckim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Lubomierz. Jest to jedno z najmniejszych i najstarszych miast w województwie dolnośląskim. Lubomierz znany jest przede wszystkim z miasteczkowych scen filmu Sami swoi oraz organizowanego w mieście Festiwalu Filmów Komediowych.
Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny i św. Maternusa w Lubomierzu ( niem.  Pfarrkirche St. Maternus) – barokowy kościół w Lubomierzu, położony w najwyższym punkcie miasteczka na południowy zachód od rynku. Od zachodu do kościoła przylegają zabudowania poklasztorne. Pierwsza zachowana wzmianka piśmienna na temat Lubomierza pochodzi z przywileju wydanego przez Henryka IV Juttcie von Liebenthal w 1278 roku, który zawierał zgodę na budowę kościoła i klasztoru sióstr Benedyktynek. Pod rządami sióstr benedyktynek osada już w 1291 roku otrzymała z rąk księcia świdnickiego Bolka I prawa miejskie. Ufundowany przez Juttę kościół był wykonany z drewna i spłonął w XV w. w trakcie jednego z pożarów nawiedzających miasto [...]"

"[...] Na jego miejscu wzniesiono gotycką świątynię, która również uległa zniszczeniu w pożarze w 1688 roku, jednak ocalałe z pożogi elementy stały się częścią obecnego kościoła wzniesionego w latach 1727-1730 przez legnickiego architekta Jana Jakuba Scheerhofera (Johann Jacob Scheerhofer). W 1810 roku na fali ruchów sekularyzacyjnych klasztor sióstr benedyktynek został rozwiązany, a budynki poklasztorne stały się własnością państwa Pruskiego. W latach 1845-1946 kościołem opiekowały się siostry urszulanki. Kościół ze swoją strzelistą fasadą góruje nad miastem. Fasada znajduje się od wschodu, zaś ołtarz główny po przeciwnej, zachodniej stronie. Najokazalsze freski pokrywają podzielone na trzy części sklepienie nawy głównej. Widnieją na nim sceny „Przemienienie na górze Tabor”, „Wniebowstąpienie” i „Chwała Niebieska Chrystusa” [...]" 

"[...] Malowidła sklepienne w nawach bocznych na dolnej i górnej kondygnacji ilustrują sceny z życia Jezusa. Nad prezbiterium sklepienie przybiera postać kopuły. Ozdobione zostało płaskorzeźbami umieszczonych w kręgu dwunastu Apostołów i czterech Ojców Kościoła. Polichromie autorstwa Georga Wilhelma Wilhelma Neunhertza i Konrada Jägera. Na emporze nad bramą główną stoją okazałe organy z 1797 roku. W kaplicach bocznych znajdują się liczne ołtarze autorstwa Józefa Fridricha. Największa z nich poświęcona jest Matce Bożej Szkaplerznej. Oprócz ołtarza głównego w prezbiteriom znajdują się dwa duże ołtarze poświęcone widniejącym na obrazach św. Benedyktowi i św. Karolowi Boromeuszowi [...]" 

"[...] Ołtarz główny tworzy wysoka płaskorzeźba przedstawiająca scenę Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny. Obok płaskorzeźby znajdują się figury licznych świętych: św. Wacława – patrona Czech, św. Maternusa, św. Benedykta i św. Scholastyki, św. Floriana – patrona strażaków, św. Bernarda od Krzyża, św. Jadwigi oraz św. Barbary. Ponadto na ołtarzu umieszczone zostały dwa szklane relikwiarze zawierające szkielety męczenników: Benignusa (Bénigne de Dijon) i Viktoriusa. Ołtarz i ambona są dziełem Johanna Josepha Friedricha. Z prezbiterium istnieje bezpośrednie przejście do gotyckiej części kościoła, na którą składają się zakrystia i krużganki. Ponadto poza ołtarzem głównym znajduje się rokokowa kaplica Zesłania Ducha Świętego. Dawniej pełniła ona rolę klauzury, w której podczas nabożeństw przebywały siostry zakonne. W pomieszczeniu tym zachowały się stalle zdobione płaskorzeźbami przedstawiającymi herby rodów szlacheckich, które wspierały klasztor" (za: Wikipedia) 

mapa/lokalizacja:

https://maps.app.goo.gl/ZcFz9nSTT4poNCHr5

strona oficjalna: 

https://parafialubomierz.pl/

polecam również:

>>  Filmowy Dolny Śląsk: Muzeum Kargula i Pawlaka w Lubomierzu (GALERIA)

polecam również:

Barokowe (i rokokowe) WOW z Dolnego Śląska (GALERIA) – wybór zabytków

W ŚWIECIE MALARSKIEJ ILUZJI: niezwykłe dzieła z Dolnego Śląska (WYBÓR, GALERIA, PRZEWODNIK)

a w okolicy: 

#Wleń,     #LwówekŚląski,    #Pławna

#Pilchowice 

*****

niezależny, autorski i niekomercyjny projekt dotyczący historii i uroków Dolnego Śląska, Sudetów i okolic (... a także innych miejsc, które odwiedziłem, oraz spraw, które mnie zainteresowały) 

Materiały fotograficzne i tekstowe (jeżeli nie zaznaczono inaczej w podpisach - np. wolne media, cytat, wskazanie innego autora) należą do autora bloga! Zabraniam powielać i kopiować chronionych treści bez oznaczenia autorstwa. 

publikowane zdjęcia mojego autorstwa nie powstają w wyniku użycia narzędzi AI (sztucznej inteligencji), ujęć z dronów, obróbki graficznej polegającej na montażu, dodawaniu i wymazywaniu elementów. Fotografie mają charakter dokumentacji odwiedzonych miejsc i obiektów, w takiej formie, w jakiej je oglądałem. 

licencja praw autorskich materiałów własnych na blogu zezwalająca na użycie na określonych warunkach 

CC BY-NC-ND

autorem bloga jest Robert - muzealnik, dziennikarz, przewodnik, animator, teatrolog, regionalista-amator, bloger od 2011 roku