Świat korzennego ciasta w muzeum, które prezentuje foremki, puszki, maszyny i inne ciekawostki!
Pulsnitz znane jest jako "Pfefferkuchenstadt" - piernikowe miasto - znane z kilkusetletnich tradycji piernikarskich.
Na wystawie w muzeum można podziwiać bogatą kolekcję starych puszek do pierników, a także formy piernikarskie, maszyny z XIX wieku i początku XX wieku (w tym urządzenie do wytwarzania ciastek korzennych typu Spekulatius czy do polewania ciastek czekoladą). Ponadto prezentowane są np. opakowania w formie domków piernikowych inspirowanych baśnią Grimmów.
"Pulsnitz (pol. hist. Połcznica; górnołuż. Połčnica) – miasto w Niemczech, w kraju związkowym Saksonia, w okręgu administracyjnym Drezno, w powiecie Budziszyn, siedziba wspólnoty administracyjnej Pulsnitz. Historycznie miasto leży na Łużycach Górnych. W XII wieku Połcznica była osadą serbołużycką. Otrzymała prawa miejskie w 1375 roku z rąk króla Czech Karola Luksemburskiego. W 1635 na mocy postanowień pokoju praskiego dotychczasowe przygraniczne miasto Królestwa Czech przeszło we władanie Saksonii. W latach 1697–1706 i 1709–1763 miasto leżało w granicach unijnego państwa polsko-saskiego" (za: Wikipedia)
miasto leży na obszarze Pogórza Łużyckiego w Pogórzu Zachodniosudeckim w łańcuchu Sudetów.
"Pulsnitzer Pfefferkuchen (piernik z Pulsnitz) to tradycyjnie ręcznie wytwarzany wypiek piernikowy w różnych odmianach, który pochodzi z Pulsnitz w Saksonii . Różni się on zasadniczo od innych rodzajów pierników i ciast miodowych tym, że podstawowe ciasto jest przechowywane i dojrzewane przez dłuższy czas przed upieczeniem. Pierniki Pulsnitz nie były i nie są typowym produktem sezonowym. Piernik jest produkowany przez cały rok i sprzedawany w miejskich sklepach z piernikami oraz na regionalnych targowiskach. Od stycznia 1558 roku piekarze z Pulsnitz mogli wypiekać pierniki w ilościach wykraczających poza ich własne potrzeby. Około 1675 r. wybuchł tzw. „spór piernikowy”. Dopiero w 1677 roku spór udało się rozstrzygnąć dzięki mediacji sędziego Gottholda von Wertherna [...]"
"[...] Piekarzom z Pulsnitz ponownie zezwolono na sprzedaż pierników w Wielki Czwartek, Wigilię i na wszystkich jarmarkach w Kamenz. Już w 1720 roku wybuchł nowy spór, gdy drezdeńscy piekarze i piernikarze złożyli skargę do Rady Miejskiej Drezna na „obcych” piernikarzy z Pulsnitz i chcieli zakazać im w przyszłości sprzedawania swoich wyrobów na drezdeńskim Striezelmarkt. Kiedy piekarz i cukiernik z Pulsnitz, Tobias Thomas w 1745 r. powrócił do rodzinnego miasta z podróży z Torunia w Prusach (obecnie Toruń w Polsce) z nowymi pomysłami i przepisami, rzemiosło to przeżyło rozkwit. Początkowo rzemieślnicy zajmowali się nie tylko produkcją pierników, ale także chlebem i białym pieczywem. W 1919 roku cech pierników Pulsnitz uzyskał samodzielność. Na tradycyjnym piernikowym jarmarku w Pulsnitz, który odbywa się zwykle na początku listopada, prezentowane są wszystkie dzisiejsze piekarnie piernikarskie oraz fabryka pierników.
Muzeum Piernikarskie pozwala zajrzeć do fabryki pierników z około 1900 roku i eksponuje wiele historycznych akcesoriów piernikowych." (za: Wikipedia)
Muzeum Piernika prezentuje historię pierników i ich produkcję. Historyczne maszyny, modele, foremki do ciastek, puszki i wiele innych rzeczy świadczą o rzemiośle piernikarskim, które jest praktykowane w Pulsnitz od 1558 roku.
strona oficjalna:
mapa/lokalizacja:
polecam również:
polecam również:
*****
niezależny, autorski i niekomercyjny projekt dotyczący historii i uroków Dolnego Śląska, Sudetów i okolic (... a także innych miejsc, które odwiedziłem, oraz spraw, które mnie zainteresowały)
Materiały fotograficzne i tekstowe (jeżeli nie zaznaczono inaczej w podpisach - np. wolne media, cytat, wskazanie innego autora) należą do autora bloga! Zabraniam powielać i kopiować chronionych treści bez oznaczenia autorstwa.
publikowane zdjęcia mojego autorstwa NIE POWSTAJĄ w wyniku użycia narzędzi AI (sztucznej inteligencji), ujęć z dronów, obróbki graficznej polegającej na montażu, dodawaniu i wymazywaniu elementów. Fotografie mają charakter dokumentacji odwiedzonych miejsc i obiektów, w takiej formie, w jakiej je oglądałem.
licencja praw autorskich materiałów własnych na blogu zezwalająca na użycie na określonych warunkach
CC BY-NC-ND
autorem bloga jest Robert - muzealnik, dziennikarz, przewodnik, animator, teatrolog, regionalista-amator, bloger od 2011 roku
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz